Discussie over doorgeschoten flexibele arbeid is doorgeschoten

‘De flexibilisering is doorgeschoten’, aldus FNV Bondgenoten.
 

Als we het onderzoeksrapport verder doorlezen, komen we uitkomsten tegen die de heersende opinie nuanceren. Zo neemt het aantal werknemers in de flexibele schil nauwelijks toe, maar wel de periode dat zij daarin verblijven. De kans dat zij doorstromen naar een vaste baan neemt af, maar is nog steeds vrij groot en varieert van 37% tot 51%, afhankelijk van onder andere de contractvorm en sector. Hoewel de inkomsten uit loon van werknemers die langdurig in de flexibele schil zitten, aanzienlijk lager zijn dan die van vaste werknemers, zijn de verschillen in huishoudinkomens tussen deze werknemers beperkt.
 

Opvallend vond ik de conclusies dat werknemers in de flexibele schil vaker scholing of training volgen dan vaste werknemers. Flexibele werknemers investeren daarvoor wel meer zelf. Zij doen dit vooral in perioden waarin ze tijdelijk niet in dienst zijn van een werkgever. Met uitzondering van uitzendkrachten volgen tijdelijke werknemers en oproepkrachten net zo vaak door de werkgever betaalde bedrijfstrainingen als vaste werknemers. Opleidingsniveau speelt daarbij geen rol.  Kunnen we voorzichtig stellen dat werknemers in de flexibele schil meer bereid zijn in zichzelf te investeren dan werknemers met een vast contract?
 

Het is niet mijn bedoeling om de negatieve gevolgen van flexibele arbeid te bagatelliseren, want die zijn er zeker. Ik ben echter wel mening dat de polemiek over de flexibilisering van de arbeidsmarkt is doorgeschoten. Door flexibele arbeid neer te zetten als een mindere vorm van arbeid, doe je mensen in de flexibele schil te kort. Misschien is het interessanter om eens na te denken over de manier waarop je hen kan belonen voor het feit dat zij meer in zichzelf investeren dan vaste werknemers. Daarnaast lijkt het mij wenselijk om de aandacht op specifieke problemen te richten. Het SEO noemt bijvoorbeeld de grote kans van oudere, flexibele werknemers om langdurig van een uitkering afhankelijk te worden en de inkomenspositie van flexibele, alleenstaande vrouwelijke werknemers met kinderen.
 

Algemene afspraken over beperking van de inzet van flexibele arbeid lossen volgens mij weinig op. Ze hebben een hoog ideologisch gehalte en pakken de echte problemen niet aan. Laten we de discussie genuanceerd voeren en gericht kijken wat voor welke groep flexibele werknemers belangrijk is.