Op tijd een sigaret

Al geruime tijd draag ik mijn steentje bij aan het verlagen van het begrotingstekort. Dagelijks maak ik een wandelingetje naar Willem. Willem drijft een ouderwets sigarenmagazijn. Willem en ik staan op vriendelijke voet met elkaar. Niet echt nodig om aan te geven wat ik nodig heb. Onderwijl vriendelijk keuvelen, voltrekt zich een fiscaal vriendelijke transactie. 19 sigaretten, tegen betaling van 5 euro, waarvan een substantieel deel naar de fiscus gaat.

Vanwege deze fiscaal vriendelijke verslaving ben ik altijd wel gespitst op nieuwtjes die hieraan gerelateerd zijn. Onlangs viel mijn oog dan ook op het volgende bericht: 
‘Een kwart van de werkgevers en werknemer vindt dat rokers best wat minder mogen verdienen als ze vaker ziek zijn dan hun niet-rokende collega’s. Dat blijkt uit onderzoek van BNR Nieuwsradio en zorgverzekeraar CZ’ (VKBanen.nl 18/04/2011). 

Tja, wat moet je hier nu mee? De neiging is natuurlijk groot om meteen in de verdediging te schieten. Wat een onzin, ik ben nooit ziek! En hoe zit het dan met sportende collega’s die om de haverklap afwezig zijn vanwege sportblessures? Om nog te zwijgen over collega’s die weliswaar nooit ziek zijn, maar een werktempo hebben dat zwaar onder het gemiddelde zit. Of wat dacht u van collega’s die minstens de helft van de tijd het wel en wee van het campingleven met elkaar bespreken? Voer voor een heuse polemiek! 

Na enige mijmeringen ontsproot echter de volgende gedachte uit mijn hersenpan. Wat een achterhaald concept schuilt er achter deze uitkomst! Is het anno 2011 nog normaal om medewerkers louter en alleen af te rekenen op de factor tijd? Er zijn natuurlijk genoeg functies waarbij de factor tijd nog steeds het ‘harde afrekencriterium’ is. Denk aan een portier, een operator in een chemische fabriek of een treinconducteur. 

Voor steeds meer functies geldt echter dat de factor tijd als afrekencriterium aan betekenis aan het verliezen is. Het denken in output komt steeds meer in zwang. Wat moet het resultaat zijn van het feit dat je ergens 8 uur zit? Niet die 8 uur is dan bepalend, maar hetgeen je in die 8 uur hebt gedaan. 

Dit denken past natuurlijk ook bij het zogenaamde nieuwe werken. Eén van de voornaamste pijlers hiervan is het fenomeen thuiswerken. Thuiswerken als extra arbeidsvoorwaarde (en dus als lokker voor nieuw personeel) lijkt welhaast aantrekkelijker dan het geven van een lease-auto uit een hogere klasse! Nu is thuiswerken vooral een kwestie van vertrouwen. 

De werkgever vertrouwt erop dat de medewerker thuis net zo veel doet als dat deze op kantoor zou doen. Tegelijkertijd blijkt dat veel thuiswerkers thuis meer doen dan op kantoor. Een soort ultiem bewijs dat ze heel goed in staat zijn om thuis te werken. Het overeenkomen van duidelijke outputcriteria maakt het leven dan een stuk makkelijker. Werkgever en medeweker weten waar ze aan toe zijn. En tijd speelt dan een secundaire rol. 

Het werken op basis van resultaat in plaats van aanwezigheid heeft voor mij echter nog een groot voordeel: niet langer hoef ik als een razende mijn sigaretje op te roken onder het afdakje van de fietsenstalling achter het kantoor. Al besluit ik tot het opsteken van een metershoge waterpijp, niemand hoeft zich te storen aan mijn afwezigheid. Het enige waar ik mij om moet bekommeren, is het doen van mijn werk. Zonder horloge!